خواستیم از یک راه دررو برای کوتاه کردن مسیر استفاده کنیم. پیچیدیم توی یک خیابان کوچک، هنوز پیچیده نپیچیده... با صحنه ای روبرو شدم که قلبم ریخت!... یک درخت جوان که خشک تر از همسایه هاش بود دراز به دراز روی زمین افتاده بود و ریشه هاش هم از خاک بیرون افتاده بود.

خیلی دلم گرفت... برای زمان کمی احساس کردم مردم! کشتنم!... یعنی واقعا چرا مرده بود؟ کشته بودنش؟ باد کشته بود؟ یا یک ماشین؟ خیلی صحنه دلگیری بود. چیزهای در همی توی فکرم می گذشت. یاد شعر کتاب فارسی مدرسه هم افتادم:

در کنار خطوط سیم پیام

خارج از ده دو کاج روییدند

سالهای سال رهگذران

آن دو را چون دو دوست می دیدند

روزی از روزهای سرد پاییزی

باد تندی...

یادم رفته!

یعنی درخت کناری تحملش نکرده بود؟ سنگدل بود؟ جا خالی داده بود؟! خیلی دلم گرفت. یاد کتابی افتادم که به خاطر تصویری که از زندگی نویسنده اش تو فکرم میاد نتونستم تمومش کنم. "رودهای ژرف" نوشته ی "خوزه ماریا آرگداس" که با این نوشته به زندگیش پایان داد:

"من اکنون صحنه را ترک می کنم. زیرا احساس می کنم و به احساسم اطمینان دارم، که دیگر انرژی و الهام ضروری برای ادامه کار و در نتیجه توجیه زندگی ام ندارم."

و من که هر چه با نوشته اش سخت و کند پیش می رفتم یادش می افتادم و نمی تونستم ادامه بدم و کتاب زیباش برام نیمه کاره مونده... و یاد همینگوی می افتم که با اون سنش پیرمرد  با همچین نگاهی تو زیرزمین خونه ش خودکشی کرد...

یعنی وقتی انرژی و الهام نبود باید رفت؟! باید تمومش کرد؟! یعنی من هم باید برم؟!

کسی چه می دونه؟ شاید درخت نیمه خشک جوان هم امروز خودکشی کرده بود... چرا چون میوه و بر نداشت؟ مثل سایه که گفته:

نه سایه دارم و نه بر، بیفکنندم و سزاست

اگر نه بر درخت تر کسی تبر نمی زند.

شاید هم عاشق بوده؟! شاید معشوقش اومده از کوچه رد شده... دیدتش!... باز مثل سایه که گفت:

چون باد می روی و به خاکم فکنده ای

آری برو که خانه زبنیاد کنده ای

...

درخت جوان مرده بود و من بودم و این همه پرسش و قلب گرفته ی دردناک... عجیب این که دیشب پس از زمانی دراز هوای شعری از "لورکا" کرده بودم و گشتم تا کتابش رو پیدا کردم و خوندم و امروز این ماجرا من رو به هوای شعر دیشب برد و به هوای پرسش های دیرینم. تمومش می کنم با شعر لورکا:

ترانه درخت خشک نارنج

CANCION DEL NARANJO SECO

1921-1924

برای کارمن مورالس

درخت افکن.

جدا کن سایه ام را از من.

رهایی ده مرا از رنج بی نارنج بودن

دیدن خود را.

   میان آینه ها زاده من شدم چرا؟

روز از من روی گردان است

و شب تکرار می کندم

در هر ستاره اش.

    بی دیدن خویش زندگی می خواهم.

مورچه ها و گلبرگ ها را،

می خواهم به خواب ببینم

که برگ های من و پرندگان من اند.

   درخت افکن.

جدا کن سایه ام را از من.

رهایی ده مرا از رنج بی نارنج بودن

دیدن خود را.

پ.ن: ترجمه شعر لورکا از  "خسرو ناقد"

در سوگ مهدی اخوان ثالث (م.امید)

رفت آن یار و داغ صد افسوس

بر دل داغدار یار گذاشت

 
ما سپس ماندگان قافله ایم

او به منزل رسید و بار گذاشت

 
در جوانی کنار هم بودیم

چون جوانی مرا کنار گذاشت

 
تن به میخانه برد و مست افتاد

جان هشیار در خمار گذاشت

 
پی تیشه زدن به ریشه خویش

دست در دست روزگار گذاشت

 
آنچه دشمن نکرد با خود کرد

جان بفرسود و تن نزار گذاشت

 
او به پایان راه خویش رسید

همرهان را در انتظار گذاشت

 
نام امید داشت اما گام

در ره ناامیدوار گذاشت

 
مست هشیار بود و رندانه

دست بر مست و هوشیار گذاشت

 
ره نجست از حصار شب بیرون

آتشی در شب حصار گذاشت

 
خاتمی ساخت شاهکار و در او

لعلی از جان خویش کار گذاشت

 
قدحی پر زخون دیده و دل

پیش مستان غمگسار گذاشت

 
تلخ چون باده دلپذیر چو غم

طرفه شعری به یادگار گذاشت

 
تا قیامت غم از خزانش نیست

آن که این باغ پر بهار گذاشت

 
پیش فریاد او جهان کر بود

او در این گوش گوشوار گذاشت

 
بر رخ روزگار خشک اندیش

سیلی از شعر آبدار گذاشت

 
بگذر از نیک و بد که نیک بد است

آن که بر نیک و بد شمار گذاشت

 
بر بد و نیک کار و بار جهان

نتوان هیچ اعتبار گذاشت

 
کی سواری ازین کریوه گذشت

که نه بر خاطری غبار گذاشت

 
سینه ی سایه بین که داغ امید

بر سر داغ شهریار گذاشت

 
اشک خونین من ازین ره دور

گل سرخی بر آن مزار گذاشت.

ه.ا.سایه

کلن، 1369

سلام

این آغاز کارم در اینجاست. اگر در این روزها به اینجا آمدید،‏ببخشید و شکیبا باشید!

در سرویس بلاگفا وبلاگی دارم به آدرس:

http://mnikzad.blogfa.com

اما به دلایلی که خواهم گفت، آهنگ ایجاد وبلاگ در جای دیگری را نمودم.

امیدوارم در آزمایش های آغازین از اینجا دلخوش شوم و بمانم.

شاد و خوشبخت باشید.