.
درود
.
....
سخته... عجیبه... ترسناکه... مجتبی من اومدم اینجا اما هیچی ندارم بگم... به تو که عزیزی... عزیز همیشه و هنوزی....
.
شاد و خوشبخت باشی
.

.
نمی دونم خوبه یا بد؟!...
شاید خوبه... شاید این خودمم و پیش ازینم دروغ بود...
شایدم نه...
من فکر می کنم دارم هدایت و ویرجینا و همینگوی و ژید و آرگداس و بقیه رو... همه... همه اونایی که نامشون رو حتا فراموش کردم، می فهمم... آره منم صدا می شنوم.. آره انگار دارم لحظه ای رو که ویرجینا جیباشو پر سنگ کرد و رفت تو اووز رو زندگی می کنم... می فهمم... آره انگار دارم در رو می بندم و شیر گاز رو باز می کنم... انگار می خوام این بار که سلاح دست گرفتم یه گلوله شو با خودم یکی کنم.... آره مجتبی:
پاییزها مرا به خیابان کشانده اند
من مثل برگ منتظر روز رفتنم
...
تو آخرین نوشتم از خودکشی درخت جوون گفتم.. چند روز بعد از رادیو شنیدم چند هزار تا درخت تو نپال سر چند دقیقه سرنگون شدن...همه دانشمندا موندن که چی شده؟!... من اما می دونم... مو به تنم راست شد وقتی شنیدم... کاش منم یکی از اونا بودم... اونا خواستن که برن و... رفتن...
چیزی نمانده تا سفر خوب واپسین
دارم به یاد خویش غزل می پراکنم
...
ترسناکه...
عجیبه...
سخته...
...

پرنده ی مرده