بدون هیچ شتابی اومدم تو خیابون کریمخان. سر میرزای شیرازی حواسم به فروشگاه نشر چشمه جم شد. نمی دونم چند وقت بود که با ماشین از جلوش رد می شدم و تو فروشگاه نرفته بودم. رفتم تو و اول رفتم سراغ قفسه های شعر. اسم محمد علی بهمنی منو یاد 9سال پیش انداخت. کتاب رو برداشتم. اومدم سمت قفسه های داستان. یاد کتابی افتادم که چند ماه پیش با خبر شدم نشر چشمه چاپ کرده. یهو به کتابی که برداشته بودم نگاه کردم. با خودم گفتم: "مگه من نبودم که نوشته های کتاب برام مهم بود نه اسم و اعتبار نویسنده ش؟ کتاب رو باز کردم و چند تا شعر رو ازش خوندم. انگار شاعرا هم تاریخ مصرف دار شدن. یا تو خرج خونه موندن. انگار محمد علی بهمنی هم داره شاعریش تموم میشه... اینا چیه این گفته... باز به قفسه ها نگاه کردم پی کتابی که یادم اومده بود. اما نبود.

      خانمی روی یه چارپایه نشسته بود و کتاب می خوند. ولی حتما حواسش بود که اشتباهی کتابی تو کیفی نره! ازش پرسیدم:

"ببخشید کافه پیانو رو پیدا نمی کنم؟"

باخنده گفت:

"تموم شده"

"کی پخت می کنید باز؟"

بیشتر خندید و گفت:

"تو تنوره سر بزنید میاد!"

به خودم اومدم! نمی خواست دیگه ادامه بدم. یاد چهره خانم فروشنده لباس افتادم، وقت خداحافظی ازش، احساس کردم اگه به این گفتگو ادامه بدم کار خوبی نیست. نمی دونم امروز چرا اینجوری شدم؟! شاید برا این هواست!

از فروشگاه که اومدم بیرون یاد هادی افتادم. گفتم نکه از اون دیرتر برسم با این پیاده روی پرماجرا؟! گوشی رو درآوردم بهش زنگ بزنم، اما پشیمون شدم. گفتم شاید نرسیده باشه و احساس بدی بهش دست بده و فکر کنه دیرکرنش کلافه م کرده. در حالی که من داشتم از پیاده رویم لذت می بردم. باز به هادی فکر می کردم. به این که چه پسر خوبیه! خیلی کم حرف می زنه اما اعتقادش رو زندگی می کنه. برعکس کسایی مثل من که بیشتر حرف می زنن...

یادداشت های گوشیم رو باز کردم. از خیلی هاش می گذشتم و بعضی که خودشونو نشون میدادن رو می خوندم. گاهی جمله ها و شعرهایی که خوشم میاد رو تو گوشی تایپ می کنم... گاهی sms هایی که برام میاد رو... گاهی هم خودم چیزایی می نویسم.... چندباری هم چوبش رو خوردم و نوشته هام پاک شدن و از دستم رفتن.

انگار دنبال چیز خاصی بودم. اما نمی دونستم چی؟!... بعض شون اما خیلی می چسبید. بازشون می کردم و می خوندمشون:

در گوش دلم گفت فلک پنهانی

حکمی که قضا بود زمن میدانی

در گردش خویش اگر مرا دست بدی

خود را برهاندمی ز سرگردانی

تشویش من به خاطر این نیست که تو به من دروغ گفته ای، به خاطر این است که دیگر نمی توانم باورت کنم...

اینو که خوندم با خودم فکر می کردم: "آدم که نباید تو دروغ ها بمونه... اما حیف که نمیشه... گاهی اینقدر کوچیک و ضعیفیم که دروغ ها خرابمون می کنه. البته شاید هم به خاطر بزرگ بودن دروغ هاست...

همینطور که فکر می کردم و سرخط یادداشت ها رو نگاه می کردم چشمم خورد به این:

...باران

می بارد...

نه!

انگار باران نیست.

انگار کسی می بارد!

انگار تمام کسی

مدام

بر من می بارد.

...

به چیزهای درهمی می اندیشم.

اندیشه که نه.

مثل یه مخرب

یک ویرانگر.

افتاده به جانم.

فکر می کنم دوره ی جدیدی از تشدید بیماری ام آغاز شده...

جنون

فکر می کنم که اصلا چرا کار می کنم؟

برای این که در آینده ای که نمی دانم چقدر دور است

که اصلا می بینمش یا نه؟

بتوانم به کارهایی که دوست دارم بپردازم؟

کدام دوست داشتن؟

دیگر کی؟

دیگر می خواهم چکار؟

این بیست و هفتمین سال عمر من است و

من هنوز حس زیبایی ندارم.

20فروردین87

بازار تهران

هنوز از فضای خوندن قبلی در نیومده بودم که این اومد جلو چشمم:

خواب فرشها

               تعبیر نمی شود.

از سمت دیگری

جارو کن.

بعدش هم شعر امید که جواد برام فرستاده بود:

حیف از تو ای مهتاب شهریور که ناچار

باید بر این ویرانه ی محزون بتابی

وز هر کجا گیری سراغ زندگی را

افسوس ای مهتاب شهریور نیابی

...

هنوز هادی نیومده بود. منتظر موندم تا اومد و رفتیم مراحل رو انجام دادیم و بعد رو دو تا تخت کنار هم دراز کشیدیم. متاسفانه مسول خونگیری اون دو تا تخت یه خانم بود. خاطره خوبی از آخرین باری که یه خانم ازم خون گرفته بود نداشتم. رگم رو به سختی و با یکبار سوزن اشتباهی زدن پیدا کرده بود و حاصلش شده بود کبودی دستم از آرنج تا مچ. این یکی هم خیلی بد زد و پرسید چی شده؟ گفتم کمی درد می کنه. گفت "ای آقا با این کارایی که دولت می کنه که باید تحملتون زیاد شده باشه... این اونقدر به مردم سخت گرفتن که تحمل همه زیاد شده!..." جوابش رو ندانم. ترسیدم باز سر یه گفتگو باز شه و باز...

گچبری های سقف رو نگاه می کردم و به این فکر می کردم که انگار خیلی بدرگم! یا رگ خوابم رو نمی دونن مردم... نمی دونه روزگار، اگر نه شاید یکی از این گفتگوها یه داستان عاشقانه میشد... شاید... شاید من هم می تونستم مثل دیگران باشم...

آره شاید خیلی بد رگم...

آره شاید رگ خوابم رو نمی دونه روزگار...

آبان و دی 87

تو این سرویس نمیشه نوشته ای با تعداد حروف بیش از 3000 تا نوشت. مجبور شدم دو قسمتیش کنم!!!